Last.fm: Disorder1982
Numer buta: 41
Ulubiony muzyk: M. J. Keenan / Jon Crosby
Wiek: 41 Dołączył: 02 Mar 2009 Posty: 1159 Skąd: Z kręgu szóstego
Wysłany: 2009-08-31, 23:33 King Crimson
Therry mnie zainspirował długością tematu o Yes
Brytyjska grupa z kręgu awangardowego i progresywnego rocka. Nazwę zaczerpnęła od jednego z synonimów Belzebuba. Jej korzeni należy szukać w krótko działającym Giles, Giles and Fripp. Wskutek licznych zmian personalnych nigdy nie wykształciła stałego brzmienia. Założycielem i jej jedynym stałym członkiem jest Robert Fripp, wirtuoz gitary i melotronu. Muzyka King Crimson czerpie wiele inspiracji z muzyki klasycznej i współczesnej, także z awangardowego jazzu i jazz rocka. Złożoność i rożnorodność poszczególnych wcieleń zespołu nie pozwala na jednolitą analizę dokonań grupy. Charakterystycznym dla King Crimson jest to, że nigdy nie odstąpiła od awangardowej koncepcji na rzecz łatwiejszego brzmienia. Roberta Frippa charakteryzuje skrajnie poważny, niemal misjonarski stosunek do swojej własnej twórczości. Grupa powstała w 1969 r. Nagrywa i koncertuje z przerwami do dziś.
Historia
Lata 1969 – 1974
Robert Fripp i Greg Lake poznali się podczas nauki gry na gitarze w Bournemouth. Będąc nastolatkiem Robert grał w grupie The Ravens, w składzie której był także Gordon Haskell, następnie w latach 1965 - 1966 obydwaj występowali w League of Gentelmen. Fripp udzielał się także w Majestic Dance Orchestra. Michael i Peter Giles byli członkami zespołu Dowland Brothers w latach 1962 – 1964 a później Trendsetters, Ltd., którego szeregi opuścili latem 1967. W sierpniu rozpoczęli działać wspólnie z Frippem, we wrześniu 1967 przenieśli się do Londynu aby założyć trio Giles, Giles and Fripp, które wydało tylko jedną płytę latem 1968 roku. Pod koniec tego samego roku dołączyli Ian McDonald i Peter Sinfield. Pierwszy z nich, mając jedenaście lat grał już na gitarze, będąc szesnastolatkiem wstąpił do wojska, gdzie podczas kolejnych pięciu lat nauczył się gry na klarnecie, saksofonie oraz flecie. Do zespołu dołączyła także Judy Dyble i taki skład nagrał demo "I Talk to the Wind" oraz "Under the Sky". Judy jednakże odeszła, nastepnie 30 listopada 1968 uczynił to także Peter Giles a dwa dni później jego miejsce zajął Greg Lake.
13 stycznia 1969 została przyjęta oficjalnie nowa nazwa zespołu - King Crimson - której pomysłodawcą był Sinfield odpowiedzialny za teksty. Tego samego dnia rozpoczęły się próby a instrumentarium zostało poszerzone o melotron. Dziesięc dni później został podpisany kontrakt menadżerski z E.G..
Kwiecień 1969 to pierwsze klubowe koncerty w Speakeasy Club oraz Marquee Club.
Przed szeroką publicznością grupa zaprezentowała się 5 lipca 1969 roku w Hyde Parku towarzysząc The Rolling Stones. W sesji dla radia BBC zespół zarejestrował "21st Century Schizoid Man", "I Talk to the Wind" - pochodzący jeszcze z czasów Giles, Giles and Fripp oraz "In the Court of the Crimson King".
Przygotowując swój debiutancki album grupa współpracowała z producentem Tonym Clerkiem jednak rezultaty nie były zadowalające, taśmy zostały zniszczone a praca przerwana. Ostatecznie produkcją zajął się sam zespół i In the Court of the Crimson King, został wydany 10 pażdziernika 1969. Na płycie znalazło się pięć utworów m.in. "21st Century Schizoid Man", wzbogacony o instrumenty dęte, epatujący ostrym brzmieniem gitary oraz zniekształconym głosem Lake'a. Pod względem zaprezentowanego stylu album można zakwalifikować do rocka progresywnego aczkolwiek zawiera elementy jazzu, szczególnie w najbardziej rozbudowanym formalnie "Moonchild". Okładka albumu, przedstawiająca krzyczącego człowieka, autorstwa Barrego Godbera, stała się jedną z najbardziej rozpoznawalnych obok Dark Side of the Moon Pink Floyd czy White Album The Beatles.
Od 29 października do 16 grudnia 1969 roku zespół przebywał na trasie koncertowej w USA, podczas której McDonald i Giles zdecydowali o opuszczeniu grupy. W 1970 wydali wspólnie jedną płytę McDonald and Giles. McDonald kontynuował swoją karierę w zespole Foreigner.
Na początku 1970 roku Fripp otrzymał propozycje dołączenia do Yes, w miejsce Petera Banksa, ale odmówił.
Mimo kłopotów personalnych udało się skompletować skład na sesję płyty In the Wake of Poseidon. W jej nagraniu udział wzięli: Robert Fripp, Mike i Peter Giles, Peter Sinfield, Greg Lake, Mel Collins oraz gościnnie Gordon Haskell w "Cadence and Cascade". Album ten jest nawiązaniem do debiutu, zarówno pod względem tytułu jak i zawartości - jednak pozbawionym jego siły, dlatego spotkał się z krytyką ze strony prasy muzycznej. Utwór "Peace", w trzech odsłonach, pełni rolę klamry, zostaje powtórzony na początku, środku i końcu płyty. Ponad dziesięciominutowy, instrumentalny "Devil's Triangle" podzielony na trzy częsci.
W grudniu 1969 odszedł Greg Lake aby dołączyć do Emerson, Lake and Palmer.
11 grudnia 1970 King Crimson wydał Lizard w składzie Fripp, Sinfield, Collins, Haskell, Andy McCulloch. Druga strona płyty jest wypełniona przez tytułową suitę w nagraniu której gościnnie uczestniczył Jon Anderson z Yes, jako że linia wokalna utworu wykraczała poza możliwości Haskella. Jeszcze przed wydaniem płyty, w październiku 1970 odszedł Haskell aby skupić sie na karierze solowej oraz McCulloch aby dołączyć do Greenslade. W ich miejsce zostali przyjęci Boz Burrell i Ian Wallace. W przesłuchaniach które odbyły się w tym czasie, Rober Fripp odrzucił m.in. kandydaturę Bryana Ferry.
W 1971 grupa koncertowała w Niemczech, Wielkiej Brytanii oraz Stanach Zjednoczonych. Pod koniec roku wydała Islands (ostatnia płyta z tekstami Sinfielda) na której znalazły się utwory tak różne jak "Ladies of the Road" w stylu The Beatles czy "Prelude: Song of the Gulls" na obój i instrumenty smyczkowe. Tytułowy "Islands" uzupełniony o zapis próby zespołu.
Luty 1972 to trasa w Stanach Zjednoczonych a w kwietniu doszło do rozłamu - Wallace, Collins i Burrell dołączyli do Snape, natomiast później Burrell uzupełnił skład Bad Company jako basista. Zapis z koncertów tego okresu znalazł się na płycie Earthbound, jednakże na skutek nagrywania materiału za pomocą przenośnego sprzętu magnetofonowego jakość dźwięku była tak słaba, że Atlantic Records odmówił jej wydania.
W maju dołączył Bill Bruford z Yes, John Wetton, David Cross oraz Jamie Muir który uzupełnił brzmienie o instrumenty perkusyjne. Koniec 1972 wypełniła trasa w Niemczech i Wielkiej Brytanii. Muir występował na koncertach ubrany w futra, wykonywał nieskoordynowane ruchy oraz pluł krwią. 10 lutego 1973 uległ wypadkowi na scenie i był to jego ostatni dzień w King Crimson. Fripp otrzymał potem list w którym Muir stwierdził że pragnie wieść życie duchowe w klasztorze w Szkocji.
W 1973 King Crimson nagrał Larks' Tongues in Aspic, zawierający m.in. dwie części tytułowego utworu. Następnego roku zespół udał się w trasę po Europie oraz Stanach Zjednoczonych, wykonując swoje kompozycje za każdym razem w inny sposób co było skutkiem powstania wielu bootlegów.
W 1974 ukazał się Starless and Bible Black który poza dwoma pierwszymi piosenkami, jest zapisem koncertu grupy w Amsterdamie. Podczas edycji albumu publiczność została wyciszona, oprócz utworu "Fracture" podczas wykonywania którego nastała absolutna cisza. Zespół udał się w trasę po Europie i Stanach Zjednoczonych. Jego występy charakteryzowały kakofoniczne improwizacje przy bardzo silnym nagłośnieniu – członkowie zespołu mieli trudności aby słyszeć siebie nawzajem, czego ostatecznie nie zniósł Cross który opuścił szeregi po lipcowym, nowojorskim koncercie.
Red w składzie Fripp, Bruford, Wetton zamknął pierwszy okres działalności grupy która 25 września 1974 została rozwiązana. Wetton nie krył swojego rozczarowania twierdząc że Fripp bał się sukcesu i nie chciał aby King Crimson stał się gwiazdą.
W czerwcu 1975 ukazał się koncertowy album USA. Na początku 1976 Island Records wydał podwójny album retrospektywny A Young Person's Guide to King Crimson. W tym samym roku Fripp nagrał pierwsze solowe dzieło Exposure.
W okresie późniejszym Wetton z Brufordem spotkali się w zespole UK.
Lata 1980 – 1984
Jesienią 1980 powstał zespół Discipline w składzie Fripp, Bruford, Adrian Belew - śpiew, gitara, znany ze współpracy z Talking Heads, trwały poszukiwania basisty zakończone w lutym 1981 kiedy dołączył Tony Levin - gitara basowa, stick, muzyk m.in Petera Gabriela.
Grupa wyruszyła w trasę po Europie podczas której Fripp podjął decyzję o powrocie do poprzedniej nazwy. Wielu fanów odrzucało nowe wcielenie zespołu twierdząc że nie jest to prawdziwy King Crimson, co ostatecznie sprawiło iż Robert Fripp podczas jednego z koncertów zwrócił się do publiczności, domagającej się starego repertuaru, aby ta udała się w takim razie na występ Grega Lake’a który w tym samym czasie grał wczesne utwory King Crimson.
We wrześniu ukazał się Discipline prezentujący nowe oblicze zespołu. Ta płyta to przede wszystkim charakterystyczne brzmienie gitary, oparte o wielokrotnie powtarzane frazy, pozbawiona bogatego instrumentarium po które grupa sięgała w przeszłości.
W 1982 został wydany Beat, grupa koncertowała w Europie oraz Stanach Zjednoczonych
Marzec 1984 – ukazał się Three of a Perfect Pair, która zawiera głównie utwory instrumentalne a także trzecią część "Larks' Tongues in Aspic". Kolejna trasa w Europie, Stanach Zjednoczonych i Kanadzie. Po jej zakończeniu, ostatnie dwa koncerty odbyły się 11 lipca 1984 w Montrealu, Robert Fripp podjął decyzje o rozwiązaniu zespołu.
W 1991 roku został wydany Frame by Frame: The Essential King Crimson a w 1992 - The Great Deceiver – zbiór nagrań koncertowych składu Fripp, Brufford, Wetton, Cross.
Lata 1992 – obecnie
We wrześniu 1992 Robert Fripp reaktywował King Crimson. W roku 1994 ukazał się minialbum VROOOM oraz płyta THRAK. W tym czasie skład był sześcioosobowy, uzupełniony o Treya Gunna - stick oraz Pata Mastelotto - instrumenty perkusyjne.
We wrześniu 1994 grupa dała kilkanaście koncertów w Buenos Aires, czego owocem jest płyta B'Boom: Live in Argentina wydana w sierpniu 1995.
W 1996 zespół ruszył w trasę po Europie, 7 czerwca po raz pierwszy w swojej historii wystąpił w Polsce w warszawskiej Sali Kongresowej. W tym samym roku zostaje wydany THRaKaTTaK na którym umieszczono wyłącznie improwizacje zespołu pochodzące z różnych koncertów.
W kwietniu 1997 ukazał się album Epitaph, będący zestawem nagrań koncertowych z roku 1969 składu Fripp, McDonald, Lake, Giles, Sinfield. Płyta ta okazała się wystarczającym powodem do pierwszego od grudnia 1969 roku wspólnego publicznego pokazania się Frippa, Lake'a, Gilesa i McDonalda do którego doszło 26 kwietnia 1997 roku w Nowym Jorku.
W latach 1997-1999 King Crimson podzielił się na kilka formacji pobocznych:
Wydany w 1999 roku zestaw czterech płyt The ProjeKcts podsumował działalność tych grup.
W roku 2000 King Crimson nagrał The ConstruKction of Light, z czwartą odsłoną "Larks' Tongues in Aspic", tym razem jako kwartet: Fripp, Belew, Gunn, Mastelotto - Bruford skoncentrował się na Bill Bruford's Earthworks a Levin dołączył do zespołu Seala[5]. Równoległe zespół wydał instrumentalny album Heaven and Earth pod szyldem ProjeKcts X. W połowie 2000 roku King Crimson ponownie zawitał do Polski i dał trzy koncerty: 9 czerwca w Poznaniu oraz 10 i 11 czerwca w Teatrze Roma, w Warszawie.
Kwartet wydał The Power to Believe w 2003 roku. Po trasie promującej album Fripp w listopadzie usunął z zespołu Treya Gunna a ponownie przyjął Tonego Levina wraz z Gavinem Harrisonem znanego z Porcupine Tree w roli dodatkowego perkusisty.
W 2006 odbyła się kolejna odsłona z serii ProjeKct, tym razem ProjeKct Six w składzie Fripp, Belew.
Latem 2008 zespół powrócił na kilka koncertów zagranych na zachodnim wybrzeżu USA w ramach "Return Of The Beast Tour". Trasa koncertowa obejmująca wschodnie wybrzeże USA planowana była na rok 2009. Niestety w związku z nieporozumiemieniem wywołanym napiętym terminarzem Adriana Belew, Robert Fripp porzucił ten zamiar i nie zdecydował się na powrót na scenę pomimo próśb Belew`a, który wyjaśnił zaistniałe omyłkowo nieporozumienie.
Muzycy
1969
* Robert Fripp - gitara, instrumenty klawiszowe
* Greg Lake - śpiew, gitara basowa
* Michael Giles - perkusja, śpiew
* Ian McDonald - saksofon, flet, instrumenty klawiszowe, śpiew
* Peter Sinfield - słowa, iluminacja
1970 (wyłącznie nagrania studyjne)
* Robert Fripp - gitara, instrumenty klawiszowe
* Peter Giles - gitara basowa (tylko na LP In the Wake of Poseidon)
* Michael Giles - perkusja (tylko na LP In the Wake of Poseidon)
* Greg Lake - śpiew (tylko na LP In the Wake of Poseidon)
* Keith Tippett - fortepian
* Andy McCulloch - perkusja (tylko na LP Lizard)
* Gordon Haskell - gitara basowa, śpiew
* Mel Collins - saksofon, flet, instrumenty klawiszowe
* Peter Sinfield - słowa
1971
* Robert Fripp - gitara, instrumenty klawiszowe
* Boz Burrell - gitara basowa, śpiew
* Mel Collins - saksofon, flet, instrumenty klawiszowe
* Ian Wallace - perkusja
* Peter Sinfield - słowa
1972-74
* Robert Fripp - gitara, instrumenty klawiszowe
* John Wetton - gitara basowa, śpiew
* David Cross - skrzypce, melotron
* Bill Bruford - perkusja
* Jamie Muir - instrumenty perkusyjne (1972-1973)
1981-1984
* Robert Fripp - gitara
* Adrian Belew - gitara, śpiew
* Tony Levin - chapman stick, gitara basowa, kontrabas elektryczny
* Bill Bruford - perkusja
1994-2000
* Robert Fripp - gitara
* Adrian Belew - gitara, śpiew
* Tony Levin - chapman stick, gitara basowa, kontrabas elektryczny
* Trey Gunn - warr guitar, chapman stick
* Bill Bruford - perkusja
* Pat Mastelotto - perkusja
2000-2005
* Robert Fripp - gitara
* Adrian Belew - gitara, śpiew
* Trey Gunn - warr guitar, chapman stick
* Pat Mastelotto - perkusja
od 2005
* Robert Fripp - gitara
* Adrian Belew - gitara, śpiew
* Tony Levin - chapman stick, gitara basowa, kontrabas elektryczny
* Pat Mastelotto - perkusja
od 2007
* Robert Fripp - gitara
* Adrian Belew - gitara, śpiew
* Tony Levin - chapman stick, gitara basowa, kontrabas elektryczny
* Pat Mastelotto - perkusja
* Gavin Harrison - perkusja
Dyskografia
* 1969 In the Court of the Crimson King
* 1970 In the Wake of Poseidon
* 1970 Lizard
* 1971 Islands
* 1972 Earthbound
* 1973 Larks' Tongues in Aspic
* 1974 Starless and Bible Black
* 1974 Red
* 1981 Discipline
* 1982 Beat
* 1984 Three of a Perfect Pair
* 1995 THRAK
* 2000 The ConstruKction of Light
* 2003 The Power to Believe
Bardzo ich cenię.. i co najlepsze.. trzeba mieć doktorat z ich twórczości by niekiedy rozróżnić skład w jakim daną piosnkę nagrywali.. bo ciągłe zawirowania personalne w zespole wcale nie pomagają
NAJLEPSZY i najdojrzalszy prog jaki powstał. Ich pierwszy album to kult i klasa najwyższa. TOP 5 światowej muzyki. Cudowne, magiczne misterium. Przy Eptitah zdarzyło mi się uronić łże. Jeszcze jednym albumem który tak uwielbiam jest Red, z zajebistym Starless, które w wersji z Mainz miecie jeszcze bardziej(te improwizacje <3).
Last.fm: Sithena
Numer buta: 38
Dołączyła: 27 Paź 2009 Posty: 282 Skąd: z daleka
Wysłany: 2010-07-01, 23:14
Ah, odświeżę temat... Nie można ich nie znać, oczywiście. Moje ulubione albumy to In the Court of the Crimson King i Red. Już mi trochę przeszło słuchanie ich na okrągło - od czasu do czasu, ale z chęcią słucham. Mimo to King Crimson nadal pozostaje dla mnie jednym z najważniejszych zespołów.
Mnie zawsze uszcześliwiał Dinosaur, przegeniusz, poza wymienionymi przez Syrenę znam jeszcze Islands i THRAK z którego wymieniony numer pochodzi, mogę posłuchać raz do roku, ale nie dłubię raczej. Jak dłubię to w nosie prędzej.
_________________ LUDZIE TO ŚCIERWO, KTÓRE NALEŻY WYELIMINOWAĆ
Nie możesz pisać nowych tematów Nie możesz odpowiadać w tematach Nie możesz zmieniać swoich postów Nie możesz usuwać swoich postów Nie możesz głosować w ankietach Nie możesz załączać plików na tym forum Nie możesz ściągać załączników na tym forum
bardzo lubię. Znam 
> kaco > lvl up > The Kaco
| 
| 